امسال هم ایام عزادارای سرور و سالار شهیدان آقا امام حسین سلام الله علیه مانند سالهای قبل با شور و هیجان و نذری های فراوان برگزار شد، همه عاشقان آن حضرت سلام الله علیه دوست داشتند تا به شکلی هرچند کوچک، در برگزاری آن نقشی داشته باشند، حتی اگر شده به اندازه شستن چند استکان در هیأت عزاداری باشد یا جفت کردن کفش عزاداران، کسی هم کسی را مجبور نمی کرد، هیچ اجباری هم در کار نبود، همه عشق بود و اشتیاق.
اما امسال به صورت پر رنگی شاهد موجی از پیام ها در شبکه های اجتماعی بودیم که سوال هایی را از این دست از مخاطبان خود می پرسیدند:
- در میان این همه فقر و بیکاری و اعتیاد این همه خرج چه معنایی دارد؟ چرا این پول ها را جایی دیگر هزینه نکنیم؟
- به جای نذری برای امام حسین علیه السلام، به زلزله زده ها کمک کنیم.
- به جای هیأت محرم، به فقرا کمک کنیم.
- به جای صرف پول برای ساخت ضریح امامان علیهم السلام، به بیماران سرطانی کمک کنیم!
- محاسبات انجام شده در مورد هزینه های یک شب عزاداریماه محرم که بصورت خلاصه مشاهده می کنید:90 هزار هیأت به ثبت رسیده در کشور،200 نفر میانگین جمعیت هر هیأت، 4500 تومان هزینه هرپرس غذا، 81 میلیارد تومان فقط در یک شب بدون احتساب هیأت هایی که در تبلیغات اسلامی ثبت نشده وهمچنین نذوراتی که در منازل تهیه و توزیع می گردد؛ این در حالی است بعد از خوردن این نذریهای میلیاردی آرزوی شفاعت بیمارانی را میکنیم که بدلیل نداشتن هزینه درمان آرزوی مرگ می کنند. التماس تفکر
- خرج کردن برای امام حسین بهتر است یا اینکه بتوان به فقیری کمک کرد؟ یا به جای اینکه برای حسینیه‌ها خرج کنیم یا به سفرهای مکرر زیارتی برویم مشکل کسی را حل کنیم؟ آیا ثواب بیشتری نمی‌بریم؟
- و ....
به همین خاطر بر خود لازم دیدیم تا به این شبهه ها جواب دهیم؛ برای پاسخ به این گونه سوالات می توان در چند مرحله جواب داد:
در ابتدا برای اینکه هدف طراحان این گونه شبهات را بفهمیم که واقعاً این افراد دلشان برای فقرا، زلزله زدگان، بیکارها و... سوخته است یا اینکه هدف فقط حمله کردن به مراسم عزاداری امام حسین سلام الله علیه و تخریب و از بین بردن آن است (که علت آن را می توان در تاثیر زیاد این عزاداری ها در تعمیق اعتقادات جوانان و احیای اسلام و... دانست) می توان به این امر توجه داد که این گونه افراد در برابر هر هزینه هنگفتی در جامعه اعتراض می کنند و یا فقط در این مورد دلشان برای فقرا و... سوخته است؟
در جواب می توان سوالات زیر را از آنها پرسید:
- از آنها بپرسید: حال شما که اصلاً با خود امام حسین علیه‌السلام نیز کاری ندارید، چه رسد به عزاداری و هیئت، تا کنون دل چند یتیم شاد کرده‌اید، به ساخت و ساز چند مدرسه یا بازسازی خانه‌های ویران کمک کرده‌اید؟
- بپرسید: آیا تا به حال شده که به خود بگویید: هزینه‌ی جشن تولدها، عقد و عروسی‌ها، میهمانی‌ها، لوازم آرایش و لباس‌های آن چنانی، خودروی لوکس و سفرهای داخلی و خارجی، کافی‌شاپ‌ها، والنتاین‌ها و خوشگذرانی‌های حلال و حرام من و ...، وقف بچه یتیم‌ها و گرفتاران، حتی ابتدا در میان خویشاوندان و همسایگان؟
- چرا این همه هزینه در این فوتبال و... وجدان شما را برای اعتراض قلقلک نمی دهد؟
- چرا کمد لباس هایتان باید از زور لباس های مختلف منفجر شود ولی ککتان هم نگزد که عده ای در حسرت داشتن یکی از آن ها می سوزند، چرا این تب و لرزهای مداوم فقرا برایتان مهم نیست؟ چرا حاضر به بخشش یکی از آن لباس های مارک دارتان نیستید که مایه مباهاتتان است؟
- چرا وقتی نگاه پر از حسرت کودکان کار به دنبال شما تا ته سالن گرم آن رستوران های گران قیمت و آن غذاهای لذیذ سرگردان می ماند، از هزینه این شام ها و ناهارهای آن چنانی تان نمی گذرید تا این ها هم شبی با شکم سیر سر بر بالین بگذارند؟
- چرا وقتی پول یکی از خودروهای بی استفاده شما مخارج ازدواج چند جوان را فراهم می کند حاضر نیستید حتی فکر اهدایش را[که چه عرض کنم، حتی قرض دادنش را] هم بکنید؟
این نذری دادان ها چرا آلرژیک شده و وجدان خفته شما را بیدار می کند و تزهای روشنفکری است که از چپ و راست ارائه می کنید؟
و اگر واقعاً در گفته خود صادق هستند، پس چرا اگر مراسمی مثل جشن نامزدی و عروسی یا سفر تفریحی و یا هزاران هزینه‌ی تفریحی و اسرافی دیگر پیش آید، هرگز فکر فقرا را به مخیله خود راه نمیدهند.
–چرا هزینه یک شب عروسی خود را در چرخه قرض‌الحسنه نمی اندازند؟
–چرا هزینه ی یک ماه لوازم آرایشی خود را خرج زلزله زده ها نمی کنند؟
- چرا هزینه ی چالوس رفتن و ویلا گرفتن را؛ هزینه ی کافی شاپ رفتن ها را؛ هزینه ی اسكی و اسب سواری را؛ یا سفرهای دبی و آنتالیا و …را خرج فقرا نمی کنند؟
تردید نفرمایید که هیچ علاقمند به اسلام و امام حسین علیه‌السلام و نیز هیچ اهل معرفتی به کربلا و عاشورا، با زنده نگهداشتن یاد و راه سیدالشهداء علیه‌السلام، به ویژه در قالب برپایی عزاداری‌ها در محرم و صفر، مخالف نیست و به حد خود نیز صدقه و انفاق دارد و هم چنین، هیچ مخالفی نیز به فکر اسلام، مسلمین، کشور، فقرا، زلزله‌زده‌ها، مدرسه سوخته‌ها و ... نمی‌باشد.
با توجه به توضیحات مذکور، باید گفت که این نوع بیان و مغالطه، هدفی جز تخریب مجالس عزای امام حسین سلام الله علیه ندارد. اگر چنین حساسیتی به هزینه ها دارند، چرا به سایر مواردی که مربوط به مسائل دینی نیست، واکنش نشان نمیدهند؟! این مالی که نه از بیت المال است و نه کمک نهاد یا سازمانی، پولی که نه از سر اجبار و نه از سر جمع کردن طرفدار و یا آرا برای انتخابات؛ این پول پاک پاک، هزینه عاشقی است.
پس تا این مرحله با توجه به قراین موجود این مطلب فهمیده شد که این پیام‌های وایبری و انشاهای وبلاگی را یک سری انسان‌های فرهیخته و فهمیده و روشنفکر صادر نمی‌کنند، بلکه شایعات را دشمنان می‌سازند، عمله‌ی آماتور ظلمه (نه حرفه‌ای) و نوکران بی‌جیر و مواجب پخش میکنند و عوام نیز می‌خرند، حتی به قیمت دین، دنیا و آخرت خود. شاید بتوان گفت: تنها کالایی که در دنیا هیچ گاه دچار کمبود و یا تورم نمی‌شود و همیشه در بازارها فراوان است و مشتری هم دارد، همان «حرف مُفت» است که فقط جهت اغوای اذهان عمومی عرضه می‌شود، چنان چه خداوند متعال خود در آیه 6 سوره لقمان فرمود: «وَمِنَ النَّاسِ مَن يَشْتَرِي لَهْوَ الْحَدِيثِ لِيُضِلَّ عَن سَبِيلِ اللَّهِ بِغَيْرِ عِلْمٍ وَيَتَّخِذَهَا هُزُوًا أُولَئِكَ لَهُمْ عَذَابٌ مُّهِينٌ؛ و برخى از مردم كسانىاند كه سخن بيهوده (حرف مفت) را مىخرند تا [مردم را] بىهيچ دانشى از راه خدا گمراه كنند و آيات الهى را به ريشخند گيرند براى آنان عذابى خوار كننده خواهد بود.»
و در قدم دوم می توان این افراد را به این مطلب توجه داد که اکثر این نذورات از جیب همین مشکل داران است، آنهایی که مریض در بیمارستان دارند و مشکل دارند؛ چه بیماران و مشکل دارانی که در همین شبها، در مجالس سالار شهیدان شفا گرفته و گره از زندگیشان برطرف شده است و یا همین افرادی که در مجالس دینی خیّر بوده و کمک میکنند، همین ها هستند که در انجام کارهای خیر در ایام دیگر سال هم پیش قدم هستند و سالانه هزینه های زیادی را برای کارهای خیر دیگر صرف می کنند وگرنه کسانی که فقط در ایام حج یا محرم یاد هزینه می افتند، اکثر روزهای سال یا در دبی هستند، یا ترکیه و ... در حال تفریح و خوش گذرانی!
در ادامه ممکن است فردی بگوید که شاید مطرح کننده شبهه معاند نباشد و واقعا این سوال برایش پیش آمده است که چرا خرج این مراسمات نباید برای کارهای دیگر انجام شود؟
در جواب به دو نکته می توان اشاره کرد:
حتی اگر به فرض، این کار از طرف گروه معاند هم نباشد باز هم طرح آن در ایام محرم، دارای اشکال است، برخی به قاعده یک سنت تاریخی غلط، دهه محرم که می شود یاد نقد کردن می افتند که چرا هیئات و مجالس مذهبی فلان است و بهمان.
کسی با نقد کردن مخالف نیست. تأکید می شود با نقد کردن مخالف نیست. مجالس مذهبی نیز مانند هر جای دیگری باید نقد شود، اما چرا کج سلیقگی؟!کج سلیقگی اثر حرف را کم می کند. در مواردی نیز اثر عکس خواهد گذاشت.
یک سال فرصت داریم که مراسم مذهبی را نقد کنیم. چرا نمی کنیم؟ چرا آسیب شناسی نمی کنیم تا ایام عزاداری کمتر آسیب داشته باشیم. حتماً باید جوانی که با هزار شور و شعور و علاقه عزاداری می کنند را دلسرد کنیم؟ منطقی است؟ موثر است؟ چرا یکبار دقت نمی کنیم که چرا نقدهای دهه محرم سال های گذشته هیچ گاه اثر نداشته است؟!
در پایان برای پاسخگویی به این مسئله می توان به موارد زیر اشاره کرد:
اسلامی که مسلمانان و به ویژه اهل ولایت معتقد و عامل به آن هستند، در مباحث اقتصادی نیز نظامی کامل و فرامینی جامع دارد. خمس، انواع زکات، چون زکات فطره، زکات مال و...، صدقه و انفاق و... دارد؛ حق یتیم، حق فقیر، حق پژوهشگر و جویای علم، حق همسایه، حق مستضعف، حتی حق در راه مانده (و ابن السبیل) و ...، در آن لحاظ شده است، پس اگر به این فرامین به راستی عمل شود، لزومی ندارد که «به جای» این کار حسنه، آن کار حسنه گذاشته شود و یکی حذف شود. این یک حقه‌ای است تا هیچ کدام انجام نگیرد. و اگر کسی نیت صحیحی در این زمینه دارد فریاد برآورد که چرا در این جامعه خمس و... داده نمی شود تا به فقرا و... پرداخته شود.
امر خیر، یکی و دو تا و هزار تا نیست، بنابر این هر امر نیکو و خیری، در جای خودش خوب و گاه لازم است. رسیدگی به فقرا، نیازمندان و مستضعفین، به ویژه اگر در میان خویشاوندان یا نزدیکان و همسایگان باشند، نه تنها امری بسیار نیکو، بلکه لازم و ضروری است و اگر کسی عمداً اهمال کند، مورد مؤاخذه نیز قرار می‌گیرد. بر پایی شعائر اسلامی، حفظ آنها، تبلیغات و ...، به ویژه در مباحث و مسائلی که در آگاهی و بیداری مردم و جهت دادن به اذهان عمومی نقش‌آفرین است نیز امری بسیار نیکو و البته لازم و ضروری است و اهمال در آن نیز مورد سؤال خواهد بود.
ب – هیچ لزومی به «قیاس» یا قرار دادن «این به جای آن» وجود ندارد. شما از یک سو می‌توانید بگویید: «این فرد گرسنه است، پس من چرا به حسینه کمک کنم، بلکه برای او نان و گوشت می‌خرم» - از سوی دیگر می‌توانید بگویید: «البته عقل، قلب، روح و اعتقادات مردم، به مراتب مهم‌تر و حیاتی‌تر از معده‌ی آنهاست؛ مضاف بر این که با برپایی حسینه‌ها و مساجد، دین احیا می‌گردد و کمک‌های مالی به نیازمندان نیز به صورت مستمر و بیشتر صورت می‌پذیرد و ...».
پس، هر کس هر دلیلی برای توجیه کار خود می‌تواند بیاورد و این که گفته می‌شود به جای حسینه، مسجد، زیارت و عزاداری به فقرا و گرسنگان و ... کمک کنیم، ظاهرش قشنگ است، اما باطنش به خاطر اولاً دور کردن مردم از تفکرات و گرایشات اعتقادی و سرمایه‌های معنوی و ارتباط با اهل عصمت و اولیاء الله است و ثانیاً به خاطر مادی کردن فکر و قلب مردم است. و گرنه فرد مؤمن از هیچ کدام باز نمی‌ماند. هم به نیازمند کمک می‌کند، هم به مسجد و هیئت و هم زیارت می‌رود و همه نیز خیر و صواب است و ثواب دارد.
اما این که ثواب (پاداش) کدام بیشتر است؟
باید دقت کنیم که برای خدا چرتکه نیاندازیم، محاسبه حق‌تعالی عددی، ریالی، کیلویی و متری نیست و بسیار دقیق و عادلانه است و به قول معصوم علیه‌السلام: «خداوند متعال راجع به بهشت‌اش گول نمی‌خورد». لذا نزد خداوند متعال آن عملی [از واجب یا مستحب]، نیکوتر و مأجورتر است که با اخلاص بیشتری انجام پذیرد. خواه کمک به مستمند باشد و خواه زیارت یا عزاداری یا کمک به ساخت مسجد و مدرسه و بیمارستان.
ضربه شمشیر امیرالمؤمنین امام علی علیه‌السلام، به خاطر شدت اخلاصش وزین‌تر و والاتر از عبادات انسان‌ها و ملائک گردید و نه به خاطر طول شمشیر و یا شدت ضربه.
از این رو خداوند متعال در سوره حج آیه 37 تصریح می‌نماید که از این قربانی‌های شما، گوشت و خونش به من نمی‌رسد، بلکه اخلاص و تقوای شما ملاک محاسبه است: «لَن يَنَالَ اللَّهَ لُحُومُهَا وَلَا دِمَاؤُهَا وَلَكِن يَنَالُهُ التَّقْوَى مِنكُمْ كَذَلِكَ سَخَّرَهَا لَكُمْ لِتُكَبِّرُوا اللَّهَ عَلَى مَا هَدَاكُمْ وَبَشِّرِ الْمُحْسِنِينَ؛ هرگز [نه] گوشت‌هاى آنها و نه خون‌هايشان به خدا نخواهد رسيد ولى [اين] تقواى شماست كه به او مىرسد اين گونه [خداوند] آنها را براى شما رام كرد تا خدا را به پاس آنكه شما را هدايت نموده به بزرگى ياد كنيد و نيكوكاران را مژده ده.»
پس، اصلاً ذهن خود را درگیر این «این بهتر است یا آن»، یا «این به جای آن» ننمایید و سعی کنید با اخلاص و بصیرت، از هر صوابی (کار خیری) بهره‌ای ببرید.
- دشمنان به خوبی می‌دانند که نفی توحید، اسلام و قرآن کریم [به ویژه در جوامع اسلامی] ممکن نیست. بیش از هزار سال تلاش کردند و نشد، بیش از سه قرن ممالک اسلامی را به استعمار و مردم مسلمان را به استثمار کشیدند و نشد، بیش از یک قرن است که قتل عام عمومی و نیز نسل‌کشی مسلمانان را به راه انداختند و نشد، هر چه بیشتر اسلام هراسی را ترویج کردند، مردم در امریکا و اروپا نیز بیشتر اسلام‌گرا شدند ...؛ اما، در عین حال می‌دانند که اسلام بدون اعتصام به «حبل الله»، اسلام بدون «ولایت»، اسلام بدون «امام حق»، قرآن بدون اهل عصمت علیهم‌السلام، همان اسلام معاویه‌ای و یزیدی می‌شود و خروجی‌اش جز وهابی، سلفی، تکفیری، داعش و ... چیزی نخواهد بود.
دشمنان به خوبی می‌دانند، هم چنان که امام خمینی رحمة الله علیه فرمود که این انقلاب، از دل تکایا و هیئت‌ها بیرون آمده و نتیجه‌ی همان عزاداری‌های سنّتی است، می‌دانند که بیداری، بصیرت، قیام و استقامت مسلمانان، با تأسی به نهضت امام حسین علیه‌السلام و درس‌ها و عبرت‌های عاشوراست ... . لذا از هیچ حمله‌ای علیه عزاداری‌هایی که یاد و خط امام حسین علیه‌السلام را زنده و پویا نگه می‌دارد، عواطف را تهییج می‌کند، دل‌ها را بیرون می‌ریزد و عشق‌ها را به ظهور می‌رساند و پرده از عقول بر می‌دارد، ابایی ندارند.
منبع:
1. ایکس- شبهه، پایگاه پاسخگویی به سوالات و شبهات
http://www.x-shobhe.com/shobhe/5483.html
2. قسم / سامانه متمرکز فضای مجازی سپاه تهران بزرگ/ پاسخ به شبهات محرم
